Muzeum Lubelskie w Lublinie

Przestrzeń ekspozycyjna dolnego poziomu w Dworku W. Pola dzieli się na cztery części, w których prezentowane są  meble z różnych epok. W połączeniu z innymi przedmiotami dają one wyobrażenie o wnętrzach mieszkalnych  XVIII i XIX w.

Majolika to specyficzny rodzaj ceramiki, którą w Polsce po raz pierwszy zaczęto produkować dopiero około roku 1880. Nieborowska posiadłość księcia Michała Radziwiłła, była odpowiednim miejscem na rozpoczęcie produkcji, ponieważ tutejsze  grunty dawały dobrej jakości glinę. Kolorystyka wyrobów, podobna jest do naczyń wytwarzanych od wieków w Italii.

Najszlachetniejszym gatunkiem ceramicznym jest porcelana wynaleziona w Chinach w VII wieku. Przez wieki pilnie strzeżono sekretu jej produkcji, co przyczyniło się do powstania legend na temat jej magicznych właściwości: np. jedna z nich głosiła, że naczynie porcelanowe rozpada się w zetknięciu z trucizną. Zachwycała  Europejczyków pięknem kształtu i dekoracji, nieskazitelną bielą i delikatnością cienkich, przeświecających ścianek; przywożona z  tak daleka osiągała zawrotne ceny – nic dziwnego, że nazwano ja „białym złotem”.

August III w stroju polskim - rzeźba porcelanowa, dzieło J. Kändlera  we współpracy z J. Eberleinem rozpoczęte w 1741 r. Wzorowana jest wiernie na portrecie autorstwa Louis de Silvestre’a, nadwornego malarza – jedynie głowę wymodelował Kändler z natury. 

Miniatury portretowe – wyróżnia się wśród nich para przedstawiająca popiersia z profilu Wojciecha i Anny Lipowskich. Wykonane na początku XIX wieku w technice eglomizowania: rysunek naniesiony czarną farbą na odwrotnej stronie szybki ma podkład ze złotej i srebrnej folii; profil wyraziście odcina się od czarnego tła.

Od najdawniejszych czasów stosowane były różnorodne narzędzia do pomiaru upływającego czasu – często nadzwyczaj pomysłowe. Około połowy XVIII wieku modne stały się zegary stołowe w formie drewnianej szafki z oszklonymi drzwiczkami a ich popularność utrzymała się w Polsce do połowy następnego stulecia. Taki typ reprezentuje zegar powstały w krakowskim warsztacie Jana Gotfryda Krosza – jednego z najwybitniejszych zegarmistrzów polskich 2. poł. XVIII w., szczycącego się tytułem nadwornego zegarmistrza króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Pomysłowość w zakresie wyboru formy dla czasomierzy była praktycznie nieograniczona.  Ich twórcy uwzględniali przemiany stylów w sztuce a także znaczące wydarzenia historyczne.  Przykładem może być francuski zegar w formie miniaturowego pomnika konnego Napoleona I. Na jego cokole zapisano miejsca największych zwycięskich bitew stoczonych przez armię cesarza.